Wilk z Wall Street Cały film 2013. Ten film aktualnie ogląda 63 osób. 7.7 /10. 56 Ocen. Oceń ten film: Informacje o filmie: Świat finansów jest pełen porywających opowieści, od bezlitosnych handlarzy z Wall Street po grę na wysokie stawki w The Big Short. Jednak pośród tej fali skandali i intryg jeden film wznosi się ponad pozostałe.
Nad filmem Duże złe wilki wisi coś, a raczej ktoś, kogo trzeba wymienić z nazwiska od razu, bo inaczej czytelnik będzie się stale rozpraszał w oczekiwaniu na moment, aż wspomni się tego kogoś, bez kogo nowy film Aharona Keshalesa i Navota Papushado zapewne nie zrobiłby tak oszałamiającej, światowej kariery. Quentin Tarantino, bo o nim mowa, ogłosił Big Bad Wolves filmem roku 2013. Czy trafnie? Trudno nazwać Wilki najlepszym obrazem ubiegłego roku, ale równie trudno jest nie zauważyć, że izraelscy reżyserzy inspirują się twórczością wyżej wymienionego protektora. Jak głosi stare porzekadło, najlepsza książka to taka, którą sam byś napisał. Właśnie dlatego nie dziwi mnie zachwyt twórcy Pulp Fiction nad filmem początkującego duetu. Duże złe wilki to po prostu coś, co Quentin Tarantino sam mógłby nakręcić. Gdzieś u progu swojej wielkiej kariery reżyser powiedział: „Przez jakiś czas nosiłem w głowie taki pomysł – film o napadzie, którego akcja nie dzieje się podczas napadu, ale po napadzie”. Powstały Wściekłe psy, a Tarantino zyskał przychylność widowni. Na podobnym pomyśle opierają się Duże złe wilki. Film skupia się na tym, co dzieje się już po fakcie. Fabularny punkt ciężkości z samej zbrodni zostaje przeniesiony na osobę zbrodniarza. W szablonowym obrazie tego rodzaju mielibyśmy do czynienia z działaniami, mającymi na celu schwytanie „wilka”. Tutaj znamy głównego podejrzanego od samego początku. Nie jest on żadnym przebiegłym złoczyńcą, zawsze krok przed policją, ale spokojnym nauczycielem w miejscowej podstawówce. Cały dowcip polega na tym, że fabuła to jeden wielki lincz na podejrzanym, w sytuacji gdy ani widzowie, ani oprawcy nie mogą być pewni w stu procentach winy Drora (świetny Rotem Keinan). Dowody są nikłe, choć dla ojca brutalnie zgwałconej i zamordowanej dziewczynki wystarczające. Podobny sąd nad podejrzanym znajdziemy w debiucie Quentina Tarantino. Dowody na winę pana Orange są przecież tak samo nieprzekonujące. Keshales i Papushado potrafią widza uwieść i korzystają w tym celu z całej gamy filmowych środków – począwszy od fantastycznych i błyskotliwych dialogów, poprzez grobową, wytwarzającą ciężki klimat muzykę, świetne zdjęcia i kompozycje kadrów, a skończywszy na afrodyzjaku najsilniejszym, współczesnego widza przyciągającym niezawodnie – soczystej przemocy. Brutalność i naturalizm nam powszednieją. Mało co rusza nas dzisiaj na sali kinowej, a twórcy horrorów muszą się nieźle namęczyć i nagłówkować, żeby tryskająca z ekranu limfa nie spłynęła po nas jak po kaczkach. Z wielkim zdumieniem kątem oka obserwowałem wijących się w ciemnościach widzów, gdy bezradny Dror tracił kolejne paznokcie. Byłem w szoku, że w dzisiejszych czasach – w erze przeróżnych Hosteli i Pił, można jeszcze zmusić widza do wicia się w fotelu. Pogratulować trzeba twórcom Dużych złych wilków maestrii w posługiwaniu się kamerą. Zapadają w pamięć złowieszcze ujęcia, w których podążamy za bohaterem. Widzimy tył jego głowy – patrzymy z perspektywy drapieżnika, którym jest chyba każdy z obsadowych wilków. Uwagę przyciąga już pierwsza sekwencja w zwolnionym tempie – podczas zabawy w chowanego, znika dziewczynka. Big Bad Wolves jest przede wszystkim świetnie napisane i zagrane. Szalenie ciekawa jest baśniowa poetyka, do której twórcy nieustannie nawiązują. Jest taka scena, w której ojciec zamordowanej dziewczynki – Gidi (kapitalny Tzahi Grad) – czyta przywiązanemu do fotela nauczycielowi policyjne akta. „Tę bajkę napisała izraelska policja…” – zaczyna – „…Jak w każdej bajce, bohaterem jest zły wilk. Jak w każdej bajce, nasz wilk też lubił zaskakiwać dziewczynki, ale bydlak chciał więcej. Swoją drogą, tym wilkiem jesteś ty…”. Mamy wilka, mamy dziewczynkę, mamy nawet myśliwego ze strzelbą na plecach. Wszystko to składa się na coś w rodzaju reinterpretacji bajki o Czerwonym Kapturku, w nieocenzurowanej wersji dla dorosłych. Jak zawsze chodzi o to, żeby dopaść wilka… Postacie są wielkim plusem filmu Keshalesa i Papushado. Rotem Keinan doskonale wcielił się w rolę podejrzanego o pedofilię nauczyciela. Jest przekonujący, dlatego do samego końca nie wiemy, komu kibicować – oprawcom, czy ofierze. Mimo swojej opłakanej sytuacji zachowuje zimną krew i próbuje przekonać swoich katów, że nie jest osobą, której szukają. Gidi, w brawurowej interpretacji Tzahi Grada, nie wierzy w ani jedno słowo Drora i jest zdeterminowany, by zakatować go na śmierć. Postać Gidiego jest typem twardziela, który przed niczym się nie cofa i w pełni akceptuje konsekwencje wszystkich swoich decyzji, a przy tym sprawuje władzę absolutną nad całą sytuacją. Świetna kreacja, która odciśnie się w pamięci każdego widza. Jest jeszcze gwiazda poprzedniego filmu Keshalesa i Papushado – Lior Ashkenazi, wcielający się w postać zdegradowanego policjanta, którego jedyną szansą rehabilitacji jest wyciągnięcie prawdy z Drora. Na osobne słowa uznania zasługuje Dvir Benedek – z drugiego planu kradnący każdą scenę, w której się pojawi. Benedek gra szefa izraelskiej policji – Tsvikę – łysego, grubego skurczysyna o spokojnym usposobieniu. Film opiera się na czarnym humorze, najczęściej wynikającym z kontrastu. Policjant Miki na dywaniku przed Tsviką i jego synkiem (bo jest dzień zabierania dzieci do pracy), matka dzwoniąca do Gidiego w trakcie tortur, pieczenie ciasta w przerwach między jednym a drugim paznokciem – wszystko to sprawia, że film szokuje, a jednocześnie nie jest tak ciężkostrawny, jak mogłoby się wydawać. Humor świetnie spełnia swoją rolę, niwelując ciężkie tony Dużych złych wilków. Biorąc pod uwagę pierwszy film izraelskiego duetu – Kalevet – składający hołd kinu klasy B (podobnie jak Wilki), cechujący się czarnym humorem i zaskakującymi zwrotami akcji, a także szalenie ciekawymi postaciami, można zaryzykować stwierdzenie, że działają w Izraelu następcy Quentina Tarantino. „Jesteś pieprzonym złodziejem, plagiatorem” – powiedział kiedyś Sam Fuller do Jean-Luca Godarda. „W Ameryce plagiat. We Francji hommage” – odpowiedział francuski reżyser. Jak jest w Izraelu? Czas pokaże, a tymczasem… Polecam Duże złe wilki.
Duże złe wilki gdzie oglądać online ★ Film 2013 ★ Vodflix ★ Twoje ulubione filmy i seriale. Popularne Filmy Nowe Filmy Losowy film. Top gatunki
FILMY ONLINE NAPRAWDE DARMOWE Z LEKTOREM PL I NAPISAMI Całe filmy online za BĘDĘ DODAWAŁ NOWE SERDECZNIE DO OGLĄDANIA poniedziałek, 22 września 2014 Duże złe wilki (2013) OPIS:Brutalne morderstwo małej dziewczynki łączy ze sobą losy trzech obcych mężczyzn. Autor: Unknown o 09:20 Brak komentarzy: Prześlij komentarz Nowszy post Starszy post Strona główna Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)
Duże złe wilki. 37 likes. Big Bad Wolves - Seria zabójstw, sprawia że trójka obcych sobie osób nagle trafia na siebie.
7 mar 14 09:26 Ten tekst przeczytasz w 2 minuty "Duże złe wilki" Aharona Keshalesa i Navota Papushado to film, których jednych zniesmaczy, a innych zachwyci. Dlatego przed zakupem biletu do kina warto być świadomym tego, co tak naprawdę oferuje ten zabarwiony czarnym humorem i obrazową przemocą izraelski thriller. Foto: Materiały prasowe "Duże złe wilki" - kadr z filmu Prawda jest taka, że gdyby nie pochwała ze strony Quentina Tarantino, który nazwał "Duże złe wilki" najlepszym filmem 2013 roku, obraz Aharona Keshalesa i Navota Papushado nie miałby szans zaistnieć na szerszą skalę. Produkcja ta nie posiada bowiem zbyt wielu elementów, które wyróżniłyby ją znacznie spośród tworzonej każdego roku masy solidnej filmowej przeciętności. Opowieść o brutalnej zemście na człowieku podejrzanym o bycie pedofilem i mordercą jest z jednej strony zbyt ironiczna i lekka, aby skłonić do poważnych refleksji nad mrokami ludzkiej natury, z drugiej jednak czarny humor i komizm sytuacyjny nie są w stanie do końca zrównoważyć mocniejszych scen filmu, w efekcie czego "Duże złe wilki" zbliżają się w kilku momentach niebezpiecznie do granicy kina exploitation. Tarantino to jednak Tarantino, jego nazwisko pomogłoby wypromować nawet dokument o tańcu godowym świstaków, więc izraelski thriller stał się jednym z tych filmów, które trzeba zobaczyć. I trafił do gustu wielu widzów, w szczególności tych lubujących się w B-klasowym kinie zemsty oraz atrakcyjnej postmodernistycznej zabawie. Entuzjastyczna opinia amerykańskiego reżysera nie wzięła się znikąd, bowiem w "Dużych złych wilkach" pełno elementów, które Tarantino ceni sobie w kinie – obrazowa przemoc (łamanie palców, wyrywanie paznokci), ironiczny humor (w trakcie torturowania podejrzanego dzwoni matka torturującego, po czym ruga syna za oschłość), absurdalne dialogi o wszystkim i o niczym (zgodnie z tytułem, w filmie pojawia się sporo nawiązań do baśni braci Grimm), mocne postaci biorące sprawy we własne ręce (ojciec zamordowanej dziewczynki pragnie zemsty), manipulacja formą (klimatyczne zdjęcia Giory Bejacha służą wodzeniu widza za nos), zabawa konwencją (film przechodzi płynnie z kryminału w czarną komedię, z thrillera w dramat) itd. Jednak widzowie, którzy nie są zagorzałymi fanami stylu preferowanego przez Tarantino, nie znajdą w „Dużych złych wilkach” wiele więcej, gdyż film Keshalesa i Papushado rzadko kiedy sięga pod atrakcyjną powierzchnię opowiadanej historii. Katalizatorem wszystkich wydarzeń, pościgów, tortur i zwrotów akcji jest bestialski mord na małej dziewczynce, ale w pewnym momencie zaczyna on mieć dla opowieści znaczenie jedynie symboliczne, bowiem duet izraelskich twórców jest zainteresowany przede wszystkim wciągnięciem widza w grę nawiązań, zapożyczeń oraz zabawy każdym możliwym elementem narracji i fabuły. Poza prologiem i finałem "Duże złe wilki" posiadają podobny ciężar emocjonalny co "72 godziny" McG. Keshales i Papushado za bardzo zachłysnęli się swoimi umiejętnościami filmowej stylizacji (kino Tarantino nie jest jedynym zauważalnym na ekranie tropem fabularnym) i zapomnieli o wypracowaniu sobie własnych reżyserskich osobowości. Ich jedyną prawdziwie oryginalną koncepcją jest nieustanne parafrazowanie baśni o Jasiu, Małgosi i złym wilku (co jest dość intrygujące, bo w pewnym momencie widz musi zacząć zgadywać, kto jest w tym scenariuszu wilkiem, i czy jest to tylko jedna osoba), ale to raczej tylko kolejny element ich zabawy z kinem i widzem. Cała reszta jest solidną i zręczną imitacją, aczkolwiek pozbawioną polotu, dzięki któremu Tarantino stał się idolem dziesiątków naśladowców z całego świata, a także opowieścią tak ironiczną i dystansującą się od jakiejkolwiek powagi, że wypraną z autentycznych emocji, które mogłyby pomóc filmowi wznieść się na wyższy poziom. Nie jest to kopia nieudolna, bo w "Dużych złych wilkach" znalazło się sporo ciekawych i dobrze pomyślanych scen, a główni wykonawcy dają chwilami prawdziwy popis gry aktorskiej, jednakże w ostatecznym rozrachunku po prostu zbyt przeciętna, by zapisać się na dłużej – nie tyle w annałach kina, ale nawet w ramach jednego sezonu filmowego. Produkcja ta z pewnością podzieli publiczność, natomiast widzom świadomie oczekującym konkretnego typu atrakcji "Duże złe wilki" taką właśnie rozrywkę dostarczą. Data utworzenia: 7 marca 2014 09:26 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.
Duże złe wilki. Big Bad Wolves. 2013. 6,8 12 627 ocen . 9 518 chce zobaczyć . 6,3 14 ocen krytyków . Strona główna filmu . Podstawowe informacje.
Duże złe wilkiJest kłopot. Do tej pory częściej, a może za każdym razem, pisałem o filmach, które miały w większości świetne recenzje i komentarze. „Duże złe wilki” zostały bardzo źle potraktowane. Zmieszane z błotem. Zrugane. A film podobał mi się niezwykle. Stąd problem. Czy mam wziąć do rąk ową negatywną recenzję, poszukać w sieci komentarzy i krok po kroku do nich się odnieść? Nie miałoby to żadnego sensu. Izraelski thriller został już napiętnowany jako film klasy B i na tym chyba koniec. Porównano go do „Wściekłych psów” Tarantino, Coenów w kontekście „Fargo”. Napisano, że w kiepski sposób czerpie wzorce. Kalkuje nieporadnie. Że w kulawy sposób odnosi się do sytuacji politycznej i społecznej Izraela, konfliktu żydowsko-arabskiego. Ot, mam ambaras, bo z kolei sam wielki Quentin Tarantino wypowiedział się o „Wilkach” niezwykle dobrze, ogłaszając obraz najlepszym filmem 2013 roku. Wpadłem między młot a kowadło. O porównaniach do admiratora i Coenów wszędzie jest mowa, gdy tylko pojawi się tytuł izraelskiego obrazu. Mam, zatem wymyślić coś innego, nowego, ba! nawet orzeźwiającego, świeżego, a co najważniejsze sensownego?Wypowiadam szeptem to, co podsuwają pierwsze minuty filmu: Pedofil. Morderstwo. Okrucieństwo. Tortury. Będą mi się wyświetlać na ekranie przez cały czas. Wtedy też pojawia się twarz Quentina Tarantino a obok tekst: „Kto zabił Laurę Palmer?”. Krążyć też będzie uśmiechnięta dość głupawo Frances McDormand grająca w „Fargo” Marge Gunderson, tak samo pajacując jak Miki, najmniej zły z wilków. Ale dla kontrastu w tle przewija się już Sarah Lund z „Forbrydelsen”. Tylko smutna, tylko zła. Nieszczęśliwa przez całe trzy serie. Miki jest mniej poważny. Ot, powaga jego przeraża, gdy pomyślimy, że za nią stoi ktoś kompletnie nieporadny, intelektualnie jakby kulejący, żałośnie odgrywający rolę królewskiego błazna, choć bez szlachetnego cynizmu i ironii. Po prostu miejscami najzwyczajniejszy idiota. W porównaniu do skali zbrodni, ogromu tragedii to jakieś cholerne nieporozumienie. Ot, pierwsze i nieostatnie oszustwo. Ten smutny idiota ma rozwiązać zagadkę zbrodni? Ma przejść drogę od „Twin Peaks”, przez „Zagubioną autostradę” i „Mulholland drive” aż po „The Killing”? Być może ma szanse… Bo idioci mają szczęście? Bo są pod specjalną ochroną Losu? Są. Ale nie do końca. Miki jest podobny do wszystkich. I kompletnie się różni. Zawieszony gdzieś pomiędzy. Zwyczajny i naznaczony. Podkreśla to prawie każda scena. Obaj reżyserzy doskonale grają tą postacią. Miotają nim, przesuwając przed widzem mnóstwo porównań, zachęcając do szukania, przypominania bohaterów, tytułów filmów. Skandynawską ciemność, szarość zamieniają na jaskrawe, ciężki słońce, żeby za moment, jakby niepoważnie, przenieść akcję w czerń nocy i ponure światła piwnicznych żarówek, rodem z hitlerowskich miejsc kaźni. Upartego, prawie doskonałego Brudnego Harry’ego, przywołują do porządku w genialnej scenie, gdzie upokarza go kilkuletni syn szefa. Czy to także dość smutny żart o wojskowym wychowaniu Izraelczyków? Wszystko to przesuwa się przed nami z szybkością niepokojącą. Tarantino, Coenowie, Lynch, Sergio Leone, Harry Callahan, skandynawskie depresje. A gdy wydaje się, że to już koniec, że reżyserzy zabrali nas w miejsce, gdzie zagadka rozwiąże się sama, a widzowie będą usatysfakcjonowani finałem, z kryminału wpadamy wprost do realizmu magicznego, jakbyśmy czytali nie! Film nie jest niczego parodią. Jest groteską, która przenika się wzajemnie z tragedią. Proszę zauważyć, że jedynym pozytywnym akcentem jest według reżyserów kontakt z Arabem. Krótkie dialogi Araba z Gidim i Mikim uspokajają, wnoszą jednocześnie i magię, i realizm w szaleństwo będące fabułą. A szaleństwo wychodzi poza sam wątek kryminalny. Gdy opadną emocje, zniknie krew i śmierć, zaczniemy się zastanawiać nad tym, czego potrafi dokonać plotka, media, społeczeństwo. Dziwne, bo właśnie tego w filmie nie widać. Nawet nie specjalnie się o tym mówi. To wynika jedynie. Gdzieś pełznie w pustej szkolnej klasie, na pustych, nasłonecznionych ulicach…Chłód nadchodzi nocąFilm pojawił się niedawno na DVD. Jeżeli lubimy kryminały, mroczne, ciężkie, jakby czytać Krajewskiego, takie niezbyt amerykańskie, ale gdzieś tam na pograniczu tychże z lat 70. („Bullit”…) i skandynawskich, brutalne, ale jakoś tak nie do końca dosłownie w obrazie, choć niezwykle przejmująco, gdzieś w tle powiązane z antywesternami (choćby „Bez przebaczenia”), westernami miejskimi Eastwooda, z odbitym w roztrzaskanym lustrze Jeanem Reno z „Leona zawodowca”, to ta płyta powinna stać na półce. Czworo osób. Każde ze swoimi planami. Pełni emocji. Jedna głupia, druga okrutna, trzecia skomplikowana, czwarta zdesperowana. Znakomita intryga. Świetny rysunek postaci. Niezłe choć czarno-biały, taki nie jest. Jest szary. Jest brudny. Brudne są postaci. Niejednoznaczne. Zakonna nowicjuszka i stalinowska prokurator, nazywana Krwawą Wandą, bo wysłała na śmierć kilku wrogów Polski Ludowej, stają się bohaterkami filmu drogi. W moskwiczu (?) przemierzają okolice Łomży. Łączy ich żydowskie pochodzenie i bliskie pokrewieństwo. Dzieli na pozór wszystko. Ich dialog, często bez słów, dialog emocji, gestów, spojrzeń to niezwykłe dojrzewanie obu kobiet. Dojrzewają, każda, do czegoś innego. Do czego, okaże się na końcu. Nie warto traktować tego filmu, jako dopowiedzenie książek Grossa i raczej nieudanego, choć ważnego, filmu Pasikowskiego. Dzięki koncercie obu kobiet (oscarowa Kulesza bez dwóch zdań!) to obraz wielu spraw. O stalinizmie, kobietach, mężczyznach (należy bacznie zwrócić uwagę na ich rolę w tym filmie), odwilży, wsi, traumie, seksie, Kościele Katolickim. Cóż, w końcu i ratowaniu żydowskich dzieci przez klasztory. I tego konsekwencjach… Absolutna konkurencja dla Smarzowskiego.
Collide: Directed by Mukunda Michael Dewil. With Ryan Phillippe, Jim Gaffigan, Kat Graham, Drea de Matteo. Follows a group of characters as their paths intersect over the course of an evening at an L.A. restaurant.
Wybierając się na ten film myślałam, że wracając ciemną nocą z kina moja głowa zacznie produkować dziwne obrazki i skojarzenia. Opis filmu sprzyjał wyobrażeniu, że będzie to kino dla ludzi o mocnych nerwach. Nie mogłam pomylić się bardziej, choć miałam rację. Faktycznie, na ekrany telewizorów w najlepszym czasie antenowym „Duże złe wilki” nie trafią, bo i nie powinny. Ale. To „ale” w tym obrazie jest wyjątkowo znaczące. Bo faktycznie kino łatwe i przyjemne to nie jest, ale dawno się już tak serdecznie nie uśmiałam przy okazji oglądania filmu. Rozpoczynamy od historii, która powinna być czytana przez prokuratorów i to tych od spraw „ważniejszych”. Losy trzech bohaterów splatają się wokół odnalezionego w lesie zmasakrowanego ciała dziewczynki. Za słaby obrazek? Dziewczynki zgwałconej i pozbawionej głowy, której na miejscu zbrodni nie odnaleziono. Co oczywiste ta historia wstrząsa opinią publiczną małego miasteczka, zwłaszcza że morderca nie poprzestaje na jednorazowym pokazie. To już chyba wystarczy dla mniej odpornych, żeby zakończyć oglądanie po pierwszych minutach, a naprawdę nie warto. Sam początek do porywających nie należy i szczerze przyznam, że myślałam, że się zawiodę, ale reżyser Aharon Keshales przygotował niesamowitą niespodziankę. W takiej oto scenerii poznajemy trzech panów – Miki’ego, policjanta, który usiłuje złapać dewianta, Dror’a nauczyciela, który staje się głównym podejrzanym w sprawie i Gidi’ego, ojca zamordowanej dziewczynki. Kierowani żądzą zemsty Miki i Gidi posuwają się naprawdę daleko, po to by poznać prawdę o tym co się stało. Zwłaszcza Gidi budzi w sobie krwawego psychopatę, niezważającego na konsekwencje swoich działań. Skąd więc u mnie śmiech? Scenariusz jest tak ułożony, że pojawia się on w momentach największego napięcia. Kiedy już siedzicie w fotelu jak na szpilkach, szykując głowę do odwrócenia w tył, nagle słyszycie dialog, który sprawia, że mało co nie lądujecie pod ten sam fotel. Gidi opowiada swoją dopracowaną bajkę, opartą na kartotece sprawy córki, taką narracją, że może ona doprowadzić do emocjonalnego zawrotu głowy. Całą gamę zaskoczeń i surrealizmu dopełnia postać nieznajomego na koniu, pojawiająca się w filmie wyjątkowo, ale w tak niezwykłych okolicznościach, że nie sposób odebrać mu miana baśniowego. Przy okazji budowania narracji warto zwrócić też uwagę na ujęcia, zbliżenia, które zamieniają pozornie prostą scenę w skomplikowaną grę emocji. Nie zapominajmy o muzyce. Ścieżka dźwiękowa mogłaby się tu stać samodzielnym bohaterem – mocno niezrównoważonym zresztą. Nie jest dziwne, że filmowy plakat opatrzony jest komentarzem Quentina Tarantino, bo skojarzenia z tym twórcą nasuwają się same, z tym że izraelska bajka idzie o krok dalej niż on. Brutalność jest jeszcze bardziej zaostrzona, co za tym idzie komizm jeszcze bardziej zaskakujący. Ale bynajmniej nie można powiedzieć, że twórcy kpią sobie z tak tragicznego układu. Postacie nie mają bawić. Robią to mimochodem, pokazując przy okazji także złożoność psychologiczną człowieka, to co może w nim drzemać i czego lepiej nie budzić. Cała groza ludzkiego charakteru wychodzi w tym filmie na wierzch. I chwała twórcom, że udało się im uniknąć zarówno miałkiej komedii, jak i nieznośnego patosu. Film dziwny do granic możliwości. Zaskakujący jak tylko się da. Różnorodny do bólu. Gdyby Amerykańska Akademia Filmowa doceniała kinematograficzne perełki ten obraz musiałby zostać uhonorowany.
